Parábola da fin do mundo
Nos derradeiros días de 1501, a princesa Lucrecia Borgia, filla do papa Alexandre VI, casa por poderes en terceiras nupcias co vinculeiro de Ferrara, Afonso de Este. Para magnificar o acontecemento, o pontífice ordena adiantar ese ano a celebración do Entroido ao Nadal, exhibición de poder diante da curia, as grandes potencias de Occidente e as familias romanas.
Partindo de feitos e personaxes históricos, a novela deriva cara a unha alegoría, parábola ou parodia inspirada na tradición escatolóxica cristiá sobre o Final dos Tempos, espectáculo cósmico onde as forzas do Ben e do Mal se enfrontan ciclicamente. Anúnciase un novo tempo, coa destrución dos antigos valores, encarnados na figura do misterioso cabaleiro Tristán Britano, que acompaña a comitiva dos ferrareses. Ollada dende a actualidade, esta dimensión alegórica adquire, se cadra, un maior significado.
Unha novela que mesmo podería inspirar unha ópera italiana.
